STELARC.
Hacking the Human

02.10.2023-31.12.2023

fot. Robert Słuszniak

Żyjemy w epoce nadmiaru i obojętności oraz upowszechnienia protetyki. Ciało stało się współczesną chimerą mięsa, metalu i kodu, działającą poza granicami skóry i poza lokalną przestrzenią, którą zamieszkuje. W tym technologicznym obszarze ciało wymaga sensorycznego, maszynowego i obliczeniowego rozszerzenia. Pojawia się konieczność alternatywnych konstrukcji anatomicznych. W erze hakowania ciała, mapowania genów, protezowania, wymiany organów, przeszczepów twarzy, syntetycznej skóry to, co oznacza bycie ciałem, co oznacza bycie człowiekiem i co generuje żywotność i sprawczość, staje się problematyczne. W przestrzeni mnożących się ciał protetycznych, częściowego życia i sztucznego życia, ciało biologiczne staje się głęboko przestarzałe. Ciało traci podmiotowość. Ciało nie jest już obiektem pożądania, ale raczej ciałem, które wymaga ponownego wyobrażenia i przeprojektowania.

Obecnie ciało doświadcza siebie jako mimowolne, zautomatyzowane i nieobecne w swoim własnym działaniu. Ciało jest teraz zdalnie sterowane i rzutowane w odległe przestrzenie. Jego świadomość może zostać usunięta, a jego fizyczność zanika. Staje się ono rozszerzonym systemem operacyjnym. Nie funkcjonujemy już "całkowicie tutaj" w tym ciele ani "całkowicie tam" w tamtym ciele, ale czasami "częściowo tutaj" a innym razem - "częściowo tam. Obecność staje się też problematyczna. Obecność jest naznaczona podwójną nieobecnością, a może nieobecność jest naznaczona podwójną obecnością. Świadomość prześlizguje się między przestrzeniami i sytuacjami, płynnie oscylując między tym, co rzeczywiste, a tym, co wirtualne. Nadal występujemy jako ciała biologiczne - offline - i ciała fantomowe - online. Fantomy nie jako fantazmaty, ale raczej jako fantomowe kończyny. Jaźń umiejscawia się poza skórą, ciało zostaje opróżnione. Lecz pustka ta nie jest pustką braku, ale raczej radykalną pustką poprzez nadmiar. To pustka wynikająca z wyciskania i rozszerzania jego możliwości, jego poszerzonych anten sensorycznych i jego coraz bardziej zdalnego funkcjonowania. Ważna staje się nie tylko tożsamość ciała, ale też jego łączność - nie mobilność czy lokalizacja, lecz interfejs.

Stelarc, 2023
tłumaczenie z angkielskiego: Artur Tajber

We are living in an age of excess and indifference and of prosthetic proliferation. The body has become a contemporary chimera of meat, metal and code, performing beyond the boundaries of the skin and beyond the local space it inhabits. In this technological terrain the body requires sensory, machinic and computational augmentation. The necessity for alternative anatomical architectures. In this age of body hacking, gene mapping, prosthetic augmentation, organ swapping, face transplants, synthetic skin, what it means to be a body, what it means to be human and what generates aliveness and agency becomes problematic. In the spaces of proliferating Prosthetic Bodies, Partial Life and Artificial Life, the biological body become profoundly obsolete. The body is no-body at all. The body is no longer an object of desire, but rather a body that requires re-imagining and re-designing.

The body now experiences itself as involuntary, automated and absent to its own agency. The body is now remotely propelled and projected into remote spaces. Its awareness can be extruded and its physicality recedes. It becomes an extended operational system. We no longer function “all-here” in this body nor “all-there” in that body but “partly-here” sometimes and “partly-there” other times. Presence now becomes problematic. Presence is marked by a double absence, or perhaps absence is marked by a double presence. Awareness slips and slides between spaces and situations, oscillating seamlessly between the actual and the virtual. We continue to perform as biological bodies offline and phantom bodies online. Phantoms not as phantasmatic but rather as phantom limbs. The self becomes situated beyond the skin, and the body is emptied. But this emptiness is not an emptiness of lack but rather a radical emptiness through excess. An emptiness from the extrusion and extension of its capabilities, its augmented sensory antennae and its increasingly remote functioning. What becomes important is not merely the body's identity, but its connectivity – not its mobility or location, but its interface.

Organizatorzy | Organisers:
Galeria ASP w Krakowie
Akademia Sztuk Pięknych ︎︎︎
Open Eyes Art Festival ︎︎︎

Współpraca | Cooperation:
Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora CRICOTEKA ︎︎︎
Wydział Intermediów ASP w Krakowie ︎︎︎

Prace prezentowane na wystawie dzięki uprzejmości artysty | Works presented at the exhibition courtesy of the artist

Specjalne podziękowania dla | special thanks to
Artur Tajber

Godziny otwarcia Galerii ASP:
wtorek-niedziela
14:00-19:00